مدح و شهادت حضرت مسلم علیه السلام
ای پـیـشـتـاز خـیـل شـهـیـدان کــربـلا ای کـوفـه با قـیـام تـو مـیـدان کـربـلا عـطـر تو مـیوزد به بـیـابـان کـربـلا دوم شـهـیـد در ره سـلـطـان کـربــلا! ای بـاغـبـان پـنـج گـل پـرپـر حـسـیـن در شهـر کوفه یـاور بـییـاور حسین! مـصباح پٌر فـروغ هـدایت تویی تویی دریای لطف و جود و عنایت تویی تویی آن کز حسین کرد حـمایت تویی تویی تـنهـاتـرین شهـیـد ولایت تـویی تـویی در مکتب حسین که خود رهبر تو بود اول سری که گشت بریـده، سر تو بود از کودکی «حسینحسین»ات شعار بود بر شـانـۀ عـقـیـل، دلت پـیـش یـار بود اسرار عـاشقی به رخـت آشـکـار بود قلبت به شوق دادن جان، بیقرار بود جـانـم فـدات باد که پـیـش از ولادتـت داده خـبـر، رسـول خـدا از شهـادتـت دشمن ز چارسو به سویت بست راه، تنگ از خون به ماه عارضت آخر زدند رنگ وز چنگ گرگها بدنت گشت چنگچنگ از بام بر سرت عوض لاله ریخت سنگ جاری چو خون پاک تو در جام آب شد آب از شـرارۀ لب خشـکـت کبـاب شد گفتی به «آبآب» چه میخواهی از لبم؟ آتـش بـگــیــر از عـطـش آتـش تــبــم من یـاد کـام تـشـنـۀ عـبـاس و زیـنـبـم گریان به آل فاطمه هر روز و هر شبم پیش از قیام کربوبـلا تشنه جان دهم تا بـر امـام خـویش تـأسّی نـشان دهـم در مـاتـم تـو آل پـیــمـبـر گـریـسـتـنـد چشم بتـول و احمد و حـیـدر گریستـند عباس و عون و قاسم و اکبر گریستند در موج خون دو بسمل بیسر گریستند در هـر دلی به یاد تو فـریـاد و آه بود حـتی حسیـن، یـاد تو در قـتـلـگـاه بود بر دخـتر تو چون خـبـر قـتل تو رسید اشک از دو دیده ریخت و آه از جگر کشید آن داغ دیـده قـصـۀ قـتـل تو را شنـیـد دیگـر سـر بـریـده مـیـان طـبـق نـدیـد هرچنـد ریخت خون دل از دیدۀ ترش زینب گرفت در بر خود همچو مادرش ای جـان عـاشـقـان شهـادت فـدای تـو از مـا سـلام بر سـر از تـن جـدای تو کـوفـه نـکـرد گریه اگر در عـزای تو اشک حسیـن ریخت به دامن برای تو «میثم» گـریست بـر بـدن پارهپارهات در قلب اوست زخم فزون از شمارهات |